Brein is gein

Ooit werd ik getriggerd door een opmerking van een manager die mij vertelde dat het onderzoek wat ik doe naar de leerstrategie van mensen, een zogenaamd Soft Skill is. Natuurlijk had deze man gelijk. Leerstrategie is een soft skill. En je krijgt er geen certificaat voor. Al is het wel belangrijk daarbij te vermelden dat het de belangrijkste skill is die de mens heeft. Het vermogen om te leren en ons te ontwikkelen. Is dat soft?

Het is namelijk niks anders dan de manier waarop je informatie verwerkt. En daar zijn we met zijn allen de hele dag druk mee. Want ook als je tv kijkt, een boek leest of een gesprek voert verwerk je informatie. En ons brein verteld op welke manier wij dat het liefste doen.

Het interessante daarbij is dat ieder mens dat op zijn eigen manier doet.

Of liever gezegd, jouw brein bepaalt wat voor jou de beste manier is om informatie te verwerken. En dan is het natuurlijk het makkelijkste als jij zelf ook weet op welke manier jouw brein dan graag die informatie aangereikt wil krijgen. Om daarachter te komen maak ik gebruik van het MILS onderzoek, wat staat voor Meer Inzicht in Leerstrategie. De uitkomsten van dat onderzoek geven dus aan wat voor jouw brein dan de beste methode is om informatie op te nemen en als je die dan toepast dan merk je dat je ineens een stuk prettiger, makkelijker, overzichtelijker en efficiënter wordt. En bovendien ook nog eens betere resultaten behaald. En uiteindelijk wordt iedereen daar blij van.

En het mooie daarvan is dat het allemaal zo herkenbaar is. Vaak als ik zo’n onderzoek heb afgenomen, komt de reactie “Ja, ja….. ja, zo voelt het goed” Het leuke is dat het brein dus aangeeft wat het wil. Zo zal iemand die makkelijk tekst verwerkt eerder naar een boek of tijdschrift pakken om informatie op te zoeken over een bepaald onderwerp. Terwijl iemand die visueel is ingesteld zal gaan zoeken op het internet, via Google of Wikipedia, of een documentaire kijkt.

Wat hierbij duidelijk wordt is dat het brein lezen van een beeldscherm ervaart als plaatjes kijken. En dat is dan weer belangrijk om te weten in onze paperless maatschappij waarbij veel informatie wordt overgebracht via de digitale weg. Als je toevallig een tekstverwerker bent dan heb je dus echt een probleem want dan staart dat beeldscherm je aan en zeggen de woorden je niet zoveel. Veel medewerkers moeten hun mails 5 of 6 keer lezen om goed te begrijpen wat er staat en dat dan ook nog te kunnen onthouden. Kan je je voorstellen hoeveel kostbare tijd daarmee verloren gaat?

Sommige mensen kunnen gewoon niet zo lang stil zitten. Dan komen er allerlei signalen naar het brein dat er bewogen moet worden en waar het één zit kan het ander niet zitten en dus wordt er dan geen informatie meer opgenomen. Ga maar bij jezelf na. Je zit voor je computer en leest je mail. Je moet ontzettend nodig plassen maar je hebt de mail nog niet helemaal gelezen en dat wil je per sé eerst doen. Dus je wiebelt op je stoel heen en weer en op het nippertje lees je de laatste regel en je spurt naar de wc……… net op tijd! Wedden dat je als je terug komt de hele mail weer opnieuw moet lezen omdat je de helft vergeten bent van wat er stond? Het lichaam geeft signalen af en die hebben in ons brein nou eenmaal voorrang op informatie van buitenaf. Negeren kan, voor een tijdje maar dan moet je toch echt toegeven aan je lichaam. En als je dan daarna weer alles opnieuw moet lezen, kost dat weer een hoop extra tijd.

Wat ook best vervelend is is dat de mensen die niet zo lang stil kunnen zitten, wat vaker van hun plek af lopen. En die krijgen dan al gauw het stempel dat ze niet hard genoeg werken, vaak staan te kletsen bij het koffie apparaat of altijd van hun plek af zijn. En dat is best jammer want daardoor ontstaat best een nare sfeer terwijl iemand er niets aan kan doen. En met wat simpele oplossingen kan je deze mensen laten bewegen terwijl ze toch aan het werk blijven.

En dan is nog belangrijk dat het brein ook voorkeur heeft voor hoe de informatie opgebouwd moet zijn. Gestructureerd of niet gestructureerd. De één wil graag de puzzelstukjes één voor één aangereikt krijgen om ze meteen op de juiste plaats te leggen. De ander bekijkt de deksel en ziet wat het moet worden en gooit dan de hele bups aan stukjes op een berg en begint. Als je die de stukjes één voor één aangeeft, blijft hij ermee in zijn handen zitten en komt de puzzel nooit af omdat hij domweg niet weet wat hij er mee moet. Terwijl degene naast hem tegen de berg aankijkt en niet weet waar te beginnen.

Dus wat wil ons brein nou zelf het liefste? Wil het lezen of luisteren of plaatjes kijken? In stapjes of juist niet? En wat als we niet langer kunnen stil zitten?

SSSStttttt……….. het brein verteld het ons zelf!