Bingo!

Zodra ik de mail zie die de zorgcoördinator leerlingen mij stuurt weet ik dat ik deze jongen al een keer gezien heb. Niet eens zo lang geleden. Op mijn vraag of er een reden is dat deze leerling weer het onderzoek doet komt geen antwoord.

Als de jongen binnenkomt herken ik hem direct en vraag hem waarom hij weer het onderzoek komt doen. Hij weet het niet, zegt hij. En hij weet ook niet meer precies of hij het onderzoek al eerder deed.

Als ik in mijn notitieblok de aantekeningen opzoek die ik vorig jaar maakte en ze hem laat lezen weet hij ineens weer dat hij het onderzoek maakte maar met mijn verslag en advies niets deed.

Dat deze jongen hoogbegaafd is weet ik al sinds het vorige onderzoek en ik vraag hem om de man af of hij wel iets had aan mijn advies of dat ze niet aansluiten bij wat hij zelf denkt nodig te hebben. Tenslotte kan ik ook de plank misslaan. Maar dat was het niet, zei hij.

Ik overleg met hem of het zinvol is om hem het onderzoek opnieuw te laten maken en hij geeft zelf aan dat hij dat wel wil.

Eerlijk gezegd ben ik blij met zijn keuze want dat geeft mij een beetje tijd om te bedenken wat ik hiermee moet en even snel de aantekeningen van de vorige keer erbij te pakken.

De uitkomsten wijken inderdaad niet echt af en ik besluit het bespreken ervan dit keer anders aan te pakken.

Ik vraag hem of hij zich verveelt in de klas.

Na constant langs me heen gekeken te hebben kijkt hij me ineens recht in de ogen ....... zoekt even ..... en zegt dan

"ja, eigenlijk wel".

Ik benoem zijn hoogbegaafd zijn en vraag of hij dat vervelend vindt.

Hij staart naar buiten en mompelt "ik ben ook autistisch en heb ook ADHD"

......... bingo! .......... gaat het door mij heen.

Hij doet me namelijk sterk denken aan Shaun Murphy (uit de tv serie The Good Doctor) en ook een beetje aan Steve Hawking. Dé Steve Hawking, natuurkundige, wiskundige.

Ik laat een stilte vallen zodat hij zelf even kan verwerken dat hij me dit vertelt heeft.

Ondertussen geef ik hem een tangle zodat hij daar wat mee kan friemelen en niet steeds van links naar rechts hoeft te kijken om mij te ontwijken maar kan focussen op zijn handen.

Autisme en ADHD heb je, dat ben je niet en daar hoef je dus niks mee. Daar kan je ook niks mee.

Hoogbegaafd ben je en daar moet je wel iets mee anders loop je vast.

Ik breng het gesprek op de verveling die hij ervaart en dan komt er ineens vanalles los.

Hij is een echte mathematicus.

Alles moet een vaste plek en vaste volgorde hebben en zelfs de kleinste details pluist hij uit in nog kleinere details.

Tot er geen spelt meer tussen te krijgen is.

En dat is dus wat hij nodig heeft.

De meest ingewikkelde formules en procedures moet hij op zijn eigen manier uitwerken en niet de uitwerkingen van bijvoorbeeld de leerkracht, of wat er in een boek staat, hoeven volgen. 

Als hij ruimte krijgt om alle stappen te volgen zoals hij ze zelf uitpuzzelt krijgt hij uitdaging en kan hij zijn aandacht vasthouden.

Zeg maar Shaun Hawkings bezig met The Good Doctors Theory of Everything.

Hij vertelt dat hij alles uitwerkt op zijn computer vanwege de overzichtelijke mapjes. En omdat hij zo slordig en langzaam schrijft, dat hij zijn eigen handschrift niet kan lezen. En hij leest heel langzaam.

Als hij dat zegt gaat er bij mij een alarmbel af. Visuele stress??!

Ik geef hem een stuk tekst en laat hem een stukje lezen.

Dan leg ik er een groene leeslineaal op en hij merkt meteen dat dat veel beter gaat.

Om uit te proberen leg ik er een paarse leeslineaal op in plaats van de groene.

"Die is fijn" zegt hij meteen. "Het is net of er veel meer ruimte tussen de regels zit waardoor ik het veel beter kan lezen"

Als ik hem uitleg dat dat komt omdat het contrast tussen het witte papier en de zwarte letters wordt gedempt door de paarse gloed die eroverheen komt zegt hij "zo is lezen wel fijn"

We praten als afsluiting nog een tijdje door. Hij volgt nu VWO en haalt 3en en 4en terwijl hij dit niveau met 2 vingers in zijn neus zou moeten kunnen doorlopen. Hij blijft zitten dit jaar en het onderprikkeld worden kan volgend jaar nog groter zijn als hij de ruimte die ik net beschreef niet krijgt.

Als ik hem vraag waarom hij geen Gymnasium gaat doen is zijn antwoord "vanwege de talen, Grieks en Latijn".

Hij vertelt dat hij arts wil worden. Huisarts ofzo.

Maar ik zie deze jongen met alle gemak een prof worden in de micro neuro chirurgie .... ofzo.

Hij heeft er alle talenten voor!!

Als ik hem dat vertel kijkt hij me aan en ik krijg een smile van oor tot oor.