Nature Quest en NooitGenoeg

Om kwart over 9 komen we aan. Telefoon en horloge inleveren. Geen eten mee alleen wat water.

We worden "gedropt" in het bos en dan ben ik ineens alleen.

Ik installeer m'n opblaasbare matras leg m'n bodywarmer er op als kussen en ga liggen. Ik staar naar de toppen van de bomen en geef m'n gedachten de ruimte en dommel een beetje in. 

Ik hoor wat geritsel naast m'n hoofd. Een enorme tor stiefelt recht op me af. Ik ga zitten om hem te volgen. Als hij onder m'n matras verdwijnt zie ik een naaktslak op m'n "kussen" zitten. Da’s minder en ik duw hem weg met een takje. Veel later leer ik dat slakkenslijm een wondermiddel voor je huid is en zelfs helpt bij het genezen van oppervlakkige wonden.

Dan zie ik een rupsje over m'n knie kruipen. 

Ik laat hem op m'n hand lopen. Hij kijkt nieuwsgierig in de rondte. Naast me is een net ontsproten boompje en ik zet hem op een blaadje. En ik kijk hoe hij zijn nieuwe plek verkent.

Ik ga weer liggen, probeer na te denken ........ en val in slaap.

Ik word wakker van hoefgetrappel. 

Wilde paardjes rennen aan de andere kant van de greppel voorbij. 

NooitGenoeg (m'n huisrupsje) is druk met het weven van draden tussen 2 stukjes van het blad. Hij maakt een soort huisje en kruipt er in.

Ik ga staan en loop wat rond. Als ik weer bij m'n plekje kom is NooitGenoeg nog in diepe rust.

Als ik weer ga zitten komt er een ree voorbij. Samen met haar kalfje. Ze zijn heel dicht bij en lopen dan snel verder.

M'n gedachten gaan hun eigen weg en ik val weer in slaap.

Ik schrik wakker van 2 volwassen herten die rakelings langs denderen. Bijzonder ze zo dichtbij te zien. Als ze weer weg zijn zoek ik NooitGenoeg. Hij hangt onder het blad en probeert de grond te bereiken. Ik twijfel of ik hem zal helpen, maar hij kan t vast zelf.

Ineens is er weer een tijd voorbij en ik schrik wakker van geritsel. Een muisje, naast m'n hoofd. Ik blijf stil liggen en hij gaat verder scharrelen tussen de blaadjes. Als er een buizerd over vliegt schiet hij er vandoor.

NooitGenoeg haalt nog steeds kapriolen uit en ik ga nog wat lopen. Als ik terugkom zit hij midden op het blad en kijkt me eigenwijs aan.

Er is nog genoeg om over na te denken, denk ik, want ik word wakker als het tijd is om te gaan. 

NooitGenoeg is weg. Jammer ik zal hem missen.

------------------------------------------------------------

Natuurlijk heb ik niet alleen maar geslapen en mijn rupsenvriendje geobserveerd, daar in het Kuinderbos bij Bant.

Ik ging erheen met de intentie mijn autonomie te verstevigen. Of eigenlijk meer om te onderzoeken waarom ik me nog niet zo autonoom voel.

Of dat gelukt is? Geen idee. Evalueren heeft in dit geval geen zin. En het is leuker om te kijken naar wat wel gebeurde.

Als er niks anders is dan een matrasje onder de bomen in het bos, geen ander geluid dan dat van het bos, geen mensen om je heen die afleiden, geen dingen die gedaan moeten worden, dan ga je jezelf bezig houden met wat er wel is. En dat zijn vooral je gedachten.

En die kan je zo vrij laten als je zelf wil. Niemand stelt vragen, niemand geeft tips en niemand heeft een mening over wat je denkt.

Als eerste gingen mijn gedachten naar CMatch. Dat liep al een tijdje niet zoals ik zelf wilde. Het gevoel teveel bordjes te moeten hooghouden putte me uit en daardoor ontstond nog meer angst dat er een bordje zou vallen. Serieuze gedachten om dat dan maar te laten gebeuren speelden al een tijdje door mijn hoofd en dat maakte het allemaal nog onrustiger. Ik wilde dat niet! (durfde dat niet)

Ik moest proberen er 1 geheel van te maken maar hoe dat is heel lastig als je steeds het gevoel hebt dat je met 3 verschillende dingen bezig bent.

Maar die eenheid die is er. Dat ben ik zelf namelijk.

Ik luister, ik onderzoek, ik analyseer, ik los op, ik verbind, ik match, ik begeleid, ik geef advies en ik coach. En dat zijn de activiteiten van CMatch in één mens verenigd.

Daarin zit het bedrijfsprofiel wat maakt dat als ik met het ene bezig ben ik niet meer de angst heb de andere aspecten te laten vallen. Het enige wat ik nu nog moet doen is dat opschrijven. En dan het liefste zó dat het mensen pakt. Een elevator pitch. En dat kan ik, dat weet ik, dat komt goed.

En dan ....... ik zelf ......... er is zo vreselijk veel gebeurd in de laatste jaren. Waar moet ik beginnen..........?? Het duizelt me als ik besef wat er allemaal door me heen gaat over deze periode van mijn leven. Verder terug dan die laatste jaren ga ik bewust niet want dan komt er alleen nog maar meer. En wat ik zei ....... evalueren heeft niet altijd zin. Het is, het was en komt niet meer terug.

Het besluit om zelfstandig ondernemer te worden, een scheiding, de zorg om mijn moeder, het verlies van mijn moeder en daaruit volgend het verdwijnen van het ouderlijk huis uit mijn leven. Losmaken van de schade uit het verleden. Weer verbinding maken met het kind in jezelf, terug naar mijn eigen basis waarvan ik weet dat die stevig genoeg is. 

Het zijn grote en heel ingrijpende processen. En dan nog allerlei kleinere tegenslagen en teleurstellingen ertussendoor. Dat heb ik onderschat, wat dat met me heeft gedaan. En tegelijkertijd bedenk ik ook dat ik daar nu nog middenin zit en er dus nog vanalles mee kan. Ik kan het minder van invloed laten zijn. En soms zelfs helemaal niet. Dat is autonomie.

Als ik terugkijk dan zie ik dat een heleboel puzzelstukjes vanzelf al op hun plek gevallen zijn, ondanks dat het volledig aan mij voorbij gegaan lijkt te zijn. Dat geeft rust, daar hoef ik niks meer mee. Ik heb een eigen plek en lieve mensen om me heen en met dat gegeven ga ik verder.

Met een aantal puzzelstukjes ben ik nu nog bezig. Die gaan op hun plek komen, daar heb ik alle vertrouwen in. Wanneer en of dat makkelijk zal gaan is nog even een puzzel op zich. Maar t komt goed, op wat voor manier dan ook. Ik luister, ik onderzoek, ik los op.

Autonomie? Zal vast wel.

Ik maak keuzes en besluit dingen op basis van wat ik wil, wat ik leuk vind, waar ik blij van wordt, en wat bij mij past. En hoe ik dat doe? ........ dat is aan mij

----------------------------------------------------------------

Ik ruim m'n spullen op en we lopen terug naar het basiskamp. Eenmaal daar zie ik ineens dat NooitGenoeg met me mee is. Hij houd zich dapper vast aan m'n mouw. Ik haal m'n telefoon op en zet NooitGenoeg in het zonnetje op een blad. Dag! Leuk dat je er was en wordt maar gauw een mooie vlinder xx

Wil jij ook beleven wat de natuur voor jou kan doen? Meld je dan aan op Beleef